TOPOGRAFIJA I DEMOGRAFIJA
Priboj je općina smještena na sjeverozapadu Sandžaka. Kroz Priboj prolaze važni regionalni putevi ka Podgorici i Sarajevu, kao i pruga Beograd – Bar. Zbog blizine stranih tržišta, dobre transportne i telekomunikacione mreže, prirodnih resursa i kvalifikovane radne snage, općina Priboj je vrlo povoljno područje za potencijalne investitore. Klima je umjereno kontinentalna iako je Priboj izrazito planinskog karaktera: najniža nadmorska visina je 387 m kod Fabrike „Faspini“, a najviša 1486 m – Obar – Javorje.
Na površini od 552 km² živi oko 30.377 stanovnika. Hidrografsku kičmu općine Priboj predstavljaju rijeke Lim i Uvac, sa Potpećkim jezerom. Manje desne pritoke Lima na tom dijelu su rijeke Kratovska, Jarmovačka, Goduška i Rabrenovačka, kao i rijeka Uvac koja uokviruje granicu općine sa sjeverne strane. Levi dio sliva formira rijeka Poblaćenica, sa pritokama – Ljutina, Kasidolska, Bučevska, Sućeska, Gložanska, Žinska, Sočica, Babotina, Kaluđerovska rijeka, Šalipurska rijeka – koje dreniraju padine Pobijenika, Javorja, Zabrđa. Rijeka Uvac teče sjevernom granicom općine.Najpoznatije izvorište je ono na kome je podignuta Stara Banja na 530 mnm. Sa jednim bazenom, čiji izvor daje u sekundi 43 litara vode, temperatura je 37˚C. Nad slabijim izvorom izgrađena su tri bazena Nove Banje kapaciteta 15 litara u sekundi sa temperaturom vode 36,5˚C. Izdašnost svih ljekovitih izvora prelazi 80 litara u sekundi. Voda je bez mirisa i ukusa, akratoterma, a po hemijskom sustavu slabo radioaktivna, indiferentna horneotermazemno-alkalnog tipa. Ljekovita voda se pije, ali se više koristi za kupanje.
HISTORIJA I KULTURA
Zvanični pisani izvori daju podatke o naseobini Priboj od početka 15. vijeka, ali se sa sigurnošću može tvrditi da je utvrđeni grad Jagat na Malom Biću zidan u 13. ili 14. vijeku. U 13. vijeku se prvi put spominje i Župa Dabar čije je sjedište bilo u Banji. Banju kao utvrđeno naselje i napredan grad pominje arapski geograf, El Idriz Abdulah davne 1153. Pod osmansku upravu Priboj dolazi između 1459. i 1463. godine, kada se prvi put u osmanskim izvorima i spominje. Pod vlašću Osmanskog carstva ostao je sve do 1912. Za vrijeme turske uprave Priboj pripada, privremeno, raznim kadilucima, srezovima, u Višegradu, Čajniču, Novoj Varoši, Prijepolju i Pljevljima, a povremeno je bivao i samostalan.
Između dva svjetska rata Priboj se razvija vrlo sporo, izuzev trgovine i zanastva. Početak Drugog svjetskog rata Priboj je dočekao bez industrijskih preduzeća, ali njegov kraj označio je novi početak i ubrzanu industrijalizaciju. Pored industrije, razvija se trgovina, ugostiteljstvo, građevinarstvo i druge uslužne djelatnosti. Mlinsko preduzeće „12. januar“, drvno-industrijsko preduzeće „Lim“ , ugostiteljsko preduzeće „Bić“, komunalno preduzeće „Usluga“ , industrijska konfekcija INKOP, saobraćajno preduzeće „Raketa“, industrija „Poliester“, građevinsko preduzeće „Izgradnja“, fabrika sintetičkih smola „EPOXID“, a naročito fabrika automobila FAP usmjeravali su razvoj Priboja. Samo 5 km od centra grada je Pribojska Banja poznata po ljekovitosti termomineralnih izvora, i manastir Sv. Nikola iz 12. vijeka. U centru Starog Priboja je Hasan-agina džamija, sagrađena 1758. godine, kao i Zavičajni muzej u kome se čuvaju, izučavaju i prezentuju umjetničko-historijska djela i kulturna baština Priboja. Dah starih vremena i upoznavanje s tradicijom ovog područja se može osjetiti u etno kući (kući Jevđevića) u Starom Priboju. Priboj je općina bogatog kulturnog života, poznata po Limskim večerima poezije, Međurepubličkom festivalu dječijeg dramskog stvaralaštva. Priboj je i grad sporta, grad u kome se njeguje sportski duh. Poseban doživljaj je splavaranjeLimom koje se organizuje svake godine od maja do oktobra.
